Zawsze wiedziałem, że jestem adoptowany. Mój ojciec, Laurent, powiedział mi o tym, gdy miałem trzy lata. Sześć miesięcy później moja adopcyjna matka,

Zwroty, które oznaczają życie

W szkole niektórzy z moich kolegów w końcu odkryli, że „nie urodziłem się tutaj”. Niektórzy zadawali krępujące pytania, inni opowiadali żarty, które były bardziej zjadliwe niż śmieszne. W domu   Laurent   miał zwyczaj porównywania moich cech charakteru do cech „moich prawdziwych rodziców”, jakbym był odbiciem obcych ludzi.

 

 

Urodziny, które powinny być radosnym dniem, przypomniały mi o tym poczuciu odmienności. To było jak zdmuchiwanie świeczek i myślenie o historii z brakującymi rozdziałami.

Kiedy wątpliwości stają się zbyt wielkie

Lata później, dzięki wsparciu mojego partnera   Juliena  , postanowiłem dowiedzieć się więcej. Nie chodziło o porównywanie, ale o głęboką potrzebę zrozumienia. Wyruszyliśmy do miejsca, w którym, według   Laurenta  , zostałem przyjęty jako dziecko.

Ekscytacja była przytłaczająca: stare ceglane mury, unoszący się w powietrzu zapach ciasteczek i miła recepcjonistka. Podałam im swoje imię i nazwisko oraz datę urodzenia i czekałam, aż komputer w końcu udzieli odpowiedzi.

Zamiast tego usłyszałem:

—   Nie ma tu po tobie śladu.

Proste zdanie… i cały mój wewnętrzny świat się zatrząsł. Jeśli go tam nie było, to gdzie? I przede wszystkim… skąd ta wersja wydarzeń?

Nieoczekiwana prawda

W   domu Laurenta  chciałam zrozumieć. Po długim milczeniu w końcu przyznał: Nigdy nie byłam adoptowana. Byłam córką mojej matki… ale nie biologicznie jego. Z żalu i gniewu wymyślił kolejną historię, którą powtarzał, aż stała się naszą „rzeczywistością”.

Szok był przytłaczający, ale pośród tej emocjonalnej burzy jedno stało się jasne: ta historia nie odzwierciedlała mojej wartości, ale raczej lustro rany, która nie była moja.