Nie śmiali się już tak głośno, gdy zobaczyli, kim był kiedyś. Nie włóczęgą. Nie YouTuberem goniącym za uwagą. Ale zdyscyplinowanym inżynierem armii amerykańskiej, który spędził lata pracując z systemami radarowymi, macierzami komunikacyjnymi i jednostajnym, niewidzialnym szumem maszyn, które nigdy nie spały. Dave Setzer nie mówił językiem mistycyzmu. Nigdy nie używał słowa magia i nigdy nie sugerował spisku. Mówił za to o polach, o ekranowaniu, o prostej i znanej fizyce tego, co się dzieje, gdy sygnał napotyka przeszkodę. Jego spokojna pewność siebie niepokoiła ludzi bardziej niż jakiekolwiek absurdalne twierdzenie.
Kazał im przestać się kłócić i zacząć obserwować. Testować zamiast kpić. Zmienić jedną małą rzecz i zwrócić uwagę na to, co nastąpi. Jego sugestia wydawała się wręcz śmiesznie zwyczajna. Użyć materiału, który prawie każdy ma w kuchennej szufladzie. Nie specjalnego sprzętu. Nie drogich narzędzi. Po prostu folii. Cienkiej, taniej i zapomnianej, dopóki nie będzie potrzebna do pakowania resztek. Według niego wystarczyło przerwać pewne ścieżki, wystarczyło zmiękczyć to, co przechodziło przez przestrzeń i trafiało do ciała.
