Od momentu, gdy poznałam moją teściową, wiedziałam, że mnie nie lubi. Nigdy nie mówiła tego na głos – nie musiała. Widać to było w jej oczach, w tym, jak zaciskała usta, gdy wchodziłam do pokoju, w porównaniach, jakie robiła między mną a byłą żoną Adama. Kiedyś powiedziała: „Samantha nosiła perły na brunch”, patrząc na mnie w moim używanym płaszczu.
Nie wychowałam się na brunchach ani na charytatywnych lunchach. Pochodziłam z rodziny, której pensje ledwo wystarczały, i rodziców, którzy nauczyli mnie mówić uprzejmie, a nie wspinać się po drabinach. Kiedy uciekliśmy z Adamem – wybierając ślub w sądzie i ciche przysięgi zamiast ślubu w klubie wiejskim – zareagowała nie gniewem, ale czymś gorszym: milczeniem.
Mimo to trzymałam się nadziei.
Nadzieja, że miłość uleczy dystans
Kiedy urodził się nasz syn, pomyślałam, że może – tylko może – ta chłodna powierzchowność złagodnieje. Raz przyszła z wizytą. Przytuliłam go na chwilę, uśmiechnęłam się do zdjęcia, pochwaliłam kształt jego nosa.
