— Mamo, dlaczego tata już z nami nie mieszka?
Uśmiechnęłam się do niej słodko.
„Bo skłamał o robakach”.
Skinęła poważnie głową, jakby wszystko rozumiała.
„Kłamstwo jest złe”.
Na przyjęciu u mojego męża, nasza czteroletnia córeczka wskazała na kobietę i powiedziała: „Mamo, to ta pani z robakami”.
—Tak — odpowiedziałem.
Potem mocno mnie przytulił i szepnął:
„Cieszę się, że nie mamy żadnych robaków”.
Zaśmiałem się przez łzy, tuląc ją mocno.
„Ja też, kochanie. Ja też”.
Na przyjęciu u mojego męża, nasza czteroletnia córeczka wskazała na kobietę i powiedziała: „Mamo, to ta pani z robakami”.
Na przyjęciu u mojego męża, nasza czteroletnia córeczka wskazała na kobietę i powiedziała: „Mamo, to ta pani z robakami”.
Theo i ja byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Miałam trzydzieści cztery lata, pracowałam z domu jako graficzka i do niedawna uważałam nasze małżeństwo za idealne, trwałe i nieskazitelne. Ale wszystko się zmieniło w noc imprezy, którą zorganizowaliśmy z okazji jego awansu.
My dwoje byliśmy „tą” parą. Tymi, na których inni patrzyli z podziwem podczas kolacji z przyjaciółmi. Tymi, którzy trzymali się za ręce nawet w supermarkecie, kiedy kupowaliśmy salsę z półek, jak dwoje kochanków świeżo po pierwszej randce.
Często śmialiśmy się z tych samych żartów, uzupełnialiśmy za siebie zdania i zdawało się, że nigdy nie brakuje nam tematów do rozmowy. Nawet w trudnych chwilach odnajdywaliśmy równowagę, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.
Jedynymi latami, w których nasz związek się rozpadał, były pierwsze dwa, kiedy desperacko staraliśmy się o dziecko. Każdy nieudany test był jak cicha fala, która unosiła mnie ze szczęścia. Były miesiące, kiedy zastanawiałam się, czy to ja jestem winna tej pustki. Każda wizyta u lekarza kończyła się ciężką ciszą, a ja trzymałam w rękach tylko negatywne paski testowe, podczas gdy przyjaciółki z dumą pokazywały nam USG swoich dzieci.
Kiedy w końcu zaszłam w ciążę, pomyślałam, że to cud. A kiedy urodziła się Mira, wszystko wróciło na swoje miejsce: była nicią, która zszyła nasze rozproszone kawałki. Z nią w ramionach naprawdę czułam, że mam idealne życie.
Mira miała wtedy cztery lata: ciekawska, szczera do bólu i potrafiąca zaskoczyć każdego swoją szczerością. Uwielbiała sok jabłkowy bez kawałków i zawsze głośno oznajmiała, że musi iść do toalety, nawet w kościele.
W tamtym czasie nasze życie wydawało się naprawdę dostatnie. Nie tylko w końcu doczekaliśmy się córki, ale i nasze finanse były w dobrej kondycji. Theo właśnie został wspólnikiem w kancelarii prawnej, w której pracował. Aby to uczcić, firma zorganizowała huczne przyjęcie w eleganckim lokalu w mieście.
Pokój był rustykalny, z odsłoniętą cegłą i lampkami choinkowymi, które tworzyły intymną atmosferę. Mira i ja przyszłyśmy odświętnie ubrane: ona w zwiewną różową sukienkę ze spinkami do włosów w kształcie smoków, a ja w prostą niebieską sukienkę.
Nie miałam wątpliwości, że moja córka będzie się dobrze zachowywać i bez wahania zabrałam ją ze sobą. Spędziliśmy wieczór, obserwując, jak wszyscy prawią Theo komplementy: toasty, uściski dłoni, pełne podziwu uśmiechy. Z dumą patrzyłam na niego, trzymającego Mirę za rękę przy stole z deserami.
Rozmawiałem z żoną starszego kolegi o przedszkolach, gdy moja córka lekko pociągnęła mnie za rękaw i piskliwym głosem wypowiedziała zdanie, które zmroziło mi krew w żyłach:
— Mamo, patrz! To ta pani z robakami!
Niektórzy goście odwrócili się z ciekawością. Natychmiast zniżyłem się do jej poziomu i wyszeptałem:
„Cicho, kochanie, mów ciszej. Jakie robaki?”. Czytaj dalej w pierwszym komentarzu pod zdjęciem.
