Kiedy kondukt dotarł do rodziny w drzwiach, rękawice żołnierza piechoty morskiej były przesiąknięte potem. Bolały go plecy, gardło miał ściśnięte, ale trzymał się prosto. Matka wybuchnęła płaczem na widok trumny. Ojciec skłonił się, drżąc. Siostra uklękła i wyszeptała: „Witaj w domu, Jake”.
Żołnierz piechoty morskiej milczał. Powoli, i dopiero wtedy, puścił flagę, złożył ją precyzyjnie w idealny trójkąt i uklęknął, by wręczyć ją matce. „Nie umarł sam” – powiedział po prostu. „Był kochany. Czuł się zaszczycony”.
Za nim wszyscy pasażerowie obserwowali w absolutnej ciszy. Kierownik lotniska, z zaczerwienionymi oczami, podszedł po kolei. „Ja… ja nie rozumiałem” – wyszeptał. „Przepraszam”. Żołnierz piechoty morskiej skłonił głowę. „Teraz rozumiesz”. »
Rozległy się brawa, dyskretne, powolne, pełne szacunku. Echo wdzięczności rozbrzmiało w terminalu. Tego dnia, w sercu miejsca rządzonego zasadami i harmonogramami, honor powrócił na swoje miejsce.
