Moim pierwszym odruchem było niedowierzanie. Potem gniew. I ku mojemu własnemu zaskoczeniu, śmiech. Suchy, gorzki, niekontrolowany śmiech.
„Połowa spadku po Nathanie? Mówisz poważnie, Moniko?”
Dumnie skinęła głową i uniosła syna jak trofeum.
„Zasłużył na to, co go czeka”.
Moi rodzice podeszli bliżej. Mama położyła mi rękę na ramieniu.
„Emily, kochanie, nie komplikuj sytuacji. Dziecko Moniki ma prawo do fortuny ojca”.
Zdrada mnie uderzyła.
„Więc wiedziałaś?” wyszeptałam.
Matka odwróciła wzrok. Ojciec pocierał kark. Ich milczenie wystarczyło.
Wyszłam bez słowa i mechanicznie pojechałam do domu. W salonie osunęłam się, trzęsąc się. Telefon zaczął wibrować: dziesiątki wiadomości od Moniki. Zdjęcia. Zrzuty ekranu. Tak zwane SMS-y od Nathana, w których pisał, że chce mnie zostawić, że ją kocha.
A jednak coś było nie tak. Nathan był ambitny, czasami zdystansowany, ale nie lekkomyślny. A terminy nie pasowały do jego podróży służbowych. Wszystko brzmiało sztucznie, wręcz zbyt dopracowane.
Następnego dnia zadzwonili do mnie rodzice.
„Emily” – powiedział chłodno mój ojciec – „musisz oddać Monice jej dziecko. Spokojnie”.
Rozłączyłam się, zablokowałam ich numery i anulowałam comiesięczne przelewy.
Trzy tygodnie później w mojej skrzynce pocztowej pojawiła się gruba koperta. Monica pozwała mnie o połowę spadku. Jej prawnik argumentował, że skoro dziecko jest Nathana, to ona ma prawo do niego w jego imieniu.
Zatrudniłam prawnika specjalizującego się w sprawach spadkowych. Ostrzegł mnie, że sądy często są wrażliwe na sprawy nieletnich. Poczułam, jak pętla zaciska się ponownie.
Wtedy niespodziewany telefon zmienił wszystko.
„Czy jesteś Emily Carter?” – zapytał miękki kobiecy głos.
„Tak”.
„Nazywam się Margaret Hale… Jestem matką Nathana”.
Zamarłam. Nathan zawsze mówił mi, że jego rodzice zmarli, gdy był młody.
„Skłamał” – westchnęła. „I muszę z tobą porozmawiać. Chodzi o dziecko Moniki”.
Spotkaliśmy się następnego dnia w kawiarni. Była tak bardzo podobna do Nathana – te same oczy, ta sama postawa. Wyjaśniła, że oddalili się od siebie po tym, jak w wieku 26 lat otrzymał druzgocącą diagnozę.
Przesunęła w moją stronę zaklejoną kopertę. W środku: dokumentacja medyczna z kliniki leczenia niepłodności.
Całkowita, nieodwracalna niepłodność. Zerowa szansa na naturalne poczęcie.
Wszystko stało się jasne. Moje lata leczenia, moje poczucie winy, jego milczenie. Margaret uścisnęła mi dłoń.
„Dowiedziałam się, co Monica ci zrobiła. Nie pozwolę, żeby kolejna kobieta cierpiała z powodu błędów mojego syna”.
Po raz pierwszy od miesięcy poczułam się silna. Mieliśmy plan.
